คัมภีร์พระวินัยหรือศีลของสงฆ์ 227 ข้อโดยประมวลพุทธบัญญัติอันทรงตั้งขึ้นเป็นพุทธอาณา มีพุทธานุญาต ให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ ทุกกึ่งเดือน เรียกกันว่า สงฆ์ทำอุโบสถ บทปาติโมกข์เหล่านี้ปรากฏอยู่ในพระวินัยปิฎก หมวดสุตตวิภังค์
ตำราการตั้งศาลพระภูมิ การบัดพลีพระภูมิเจ้าที่ ตำนานท้าวกรุงพาลี นอกจากนี้มียันต์ลงใบตาลกันเพรี้ยมากินข้าว เป็นต้น
ตอนต้นเป็นเรื่องการกำเนิดโรคซาง และตำรายาสมุนไพรแก้โรคซาง ด้านท้ายเป็นเรื่องยันต์ต่างๆ เช่น ยันต์ผูกแขนเด็ก ยันต์ลงตะกรุดโทน เป็นต้น
ตอนต้นเป็นเรื่องพระอภิธรรม เขียนด้วยอักษรขอมไทย ต่อมาเป็นตารางการดูฤกษ์ต่างๆ ทางโหราศาสตร์
คัมภีร์ปัฏฐานนี้ อยู่ในพระอภิธรรม อธิบายความเป็นปัจจัยแก่กันแห่งธรรมทั้งหลายในแม่บทชุด 2 (ทุกมาติกา) เช่น โลกียธรรมเป็นปัจจัยแก่โลกียธรรม โดยอารัมมณปัจจัย (รูปายตนะ เป็นปัจจัยแก่จักขุวิญญาณ ฯลฯ) ศักราช จ.ศ. 1235 (พ.ศ. 2411) เดือน 11 แรม 10 ค่ำ สภาพของเอกสาร มีผ้าห่อ มีไม้ประกับ ฉบับลานดิบ รหัสเอกสารเดิม อักษรพม่า 2 ที่มาเอกสาร ดร.อนาโตล เป็ลติเยร์มอบให้
บันทึกว่า “นายมนและภรรยา เรือนต้นของพระมหากษัตริย์เมืองหย่องห่วย ถวายทาน” กล่าวถึง อรรถกถาที่แต่งอธิบายวินัยในส่วนของภิกษูณี กังขาวิตตรณี คือ อรรถกถาพระปาติโมกข์ เป็นคัมภีร์ที่รจนาโ้วยพระพุทธโฆสะ ข้อมูลเพิ่มเติม ศักราช จ.ศ.1204 (พ.ศ.2385) เดือน 4 แรม 9 ค่ำ สภาพเอกสาร มีไม้ประกับ ฉบับลงรักปิดทอง รหัสเอกสารเดิม อักษรพม่า 13 ที่มาของเอกสาร ดร.อนาโตล เปลติเยร์ มอบให้
สมุดไทยระบุว่า “สร้าง พ.ศ. 2468 พ่อคราม แม่แป้น”
