หน้าต้น เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน “สัพพะสอน สัพพะสอน” ลานแรก หัวลาน ระบุ “สัะพะสอน” ท้ายลาน ระบุ “กริยาอันกล่าวห้องสรรพสอน มีผูกเดียว ก็สมเร็จเสด็จแล้วเท่านี้ก่อนแล ฯฯ๛ จบแล้วท่านเหย ยังมีศรัทธาชายจัน กับนางธอง (ทอง?) ก็พร้อมกับด้วยลูกเต้าชู่ผู้ชู่คน หาได้ยังใบลานมาหื้อภิกขุซึง เขียนก็ก็พร้อมกับด้วยญาติพี่น้องชู่ผู้ชู่คน ขอเดชกุศลอันได้สร้างธรรมสรรพสอน กับนิพพานสูตร กับพระธรรมจอง กับอนุโลกศาสนา อันนี้หื้อเป็นอุปนิสัยแก่พระนิพพานแก่ข้าพระเจ้าด้วยเถิด”
พระอภิธรรมมัตสังคหะ
ตำรายาฉบับนี้ประกอบไปด้วยภาพแผนคน และจุดชี้บอกตำแหน่งรักษาอาการต่างๆ นอกจากนี้ตำรับสมุนไพรในการรักษาโรคต่าง ๆ เช่น ยาแก้หืด ยานวด ยามหาเมฆ ยาประสูติลูก ยาแก้รกมิออก ยาปลุกเลือด เป็นต้น
ตำรายากล่าวถึง ยาเขียวน้อย ยาเขียวใหญ่ ยาเหลืองใหญ่ ยาเหลืองน้อย ยาตรีผลา ยาแก้ตานซางตายขโมย ยามหาสจันน้อย ยาชโลมสารพัด ยาเบญจขัน เป็นต้น
ภาพคนที่ชี้ตำแหน่งในการรักษาโรคต่าง ๆ เช่น แก้ปวดหัว แก้ลมทั้งหลาย แก้ปัตคาต แก้ลมแก้ราก เป็นต้น
ตำรายากล่าวถึงโรคและตำรับยา เช่น ยาจุดกาฬ ยากวาดซาง ยาแสงพระอาทิตย์ ยามหานินใหญ่ ยาซางแดง ยาแก้ฝีตานซางขึ้นหัวเด็ก ยากวาดแก้ไอ ยาทิพย์สุขุม ยาเขียว ยาไข้จับ ยาแก้ลากสาด ยาขาวใหญ่ ยามหาระงับ ยาไอ ยาแก้ไข้ทั้งปวง ยาแก้ไข้อีเหลือง ยาแก้สะอึก ยาฝีดาษ น้ำมันแก้คัน เป็นต้น อีกทั้งระบุวันที่เขียนสมุดไทยว่า “ปีระกา กุกกุต่เบญสกเดือนสิบคืนเก้าค่ำวันอาทิตย์”
