RBR_003_187-194 รวมกันอยู่ใน “เลขที่ 41 หงส์หิน ผูก 1-4 อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับลานดิบ, ล่องชาด ไม่มีไม้ประกับ 8 ผูก” หน้าทับต้น เขียนอักษรไทยด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน “หงษหินผูกที่ ๑” ท้ายลาน ระบุ “ทุกฺขขตฺติยกุมารกณฺฑํ ปฐมํ นิฏฺฐิตํ กิริยาอันเทศนายังทุกขขัติยะชาตกผูกต้น ก็บังคมสมเร็จเสด็จแล้วเท่านี้ก่อนแล ฯฯ๛ เสด็จแล้วฉันเพลแล้วน้อย ๑ แล เจ้าเหย เสด็จแล้วปีใจ้ เดือน ๑๐ ขึ้น ๗ ค่ำพร่ำว่าได้ วัน ๖ แลเจ้าเหย ตกกับผิดมันติดกันไปแล ผิดไหนช่วยใส่หื้อติ่มเทอะ เจ้าที่ไหว้ ดอกไม้เพิ่งเหย อตส่าห์ค่อยพิจารณาเอาเทอะเจ้าเหย ยังมีศรัทธาทุพ่ออิน ยังภัตตทั้ง ๔ มีต้นว่า ปัจจัยทั้ง ๔ ขวงขวายหามาได้แล้ว ก็เอามาเขียนใบลานมาเพื่อว่าจักหื้อเป็นราวผันไปทางหน้า มีต้นว่ากุลบุตร ภรรยา อันจุติตายไปสู่ปรโลกไปภายหน้าขวงขวายหามาได้แล้ว ก็อามาหื้อรัสสภิกขุเฟื้อ สร้างปางเมื่อวัดบ้านกุดแก้วกว้าง สะบึดหนึ่งนั่ง สะบึดหนึ่งนอน เพราะว่าใจระวิงระวอนเต็มที สติบ่มั่น พี่มาคันใจคึดบ่อเหลืออก ปะโธ่ตัวแม่สายนอนเหนือ ตัวแม่เครือผักแคบแทบแล้วคลา เจ้ามาเขินเค้าอยู่เพื่อเชื้อ นายอย่าเมือคลาทะราท(ตลาด?)แก้วทางเหนือก็เมือเทอะ นายอย่าไปบ้านหนองครามช้อนท้ายหังค่อยมาลา || หน้าทับเค้าโหงหรีน ผูกต้น แลนา เจ้าค่อยพิจารณาเอาเทอะ เจ้าเหย พอบ่งามสักหน้อยปาน ๑ ปูหน้อยยาดคันนา ดำกาโฅเรขดมาเพร้ อย่าเอาสันพร้านาดดังกงหน้าตน โหงหีนมีอยู่ ๓๑ ใบหน้าลาน แลเจ้าเหย ๛ เสด็จทุพ่ออินสร้างหนังสือโหงหีน ผูกนี้ไว้ค้ำชูพระศาสนาพระตถาคตขอหื้อแผ่ผายไปรอดปิตตามารดา ทุพ่ออินนั้นจิ่มขอหื้อไปรอดเถิงปู่ย่าตายายทุพ่ออินนั้นจิ่มเทอะ ขอหื้อไปรอดไปเถิงพี่น้องพงศ์พันธุ์ลูกเมียข้าจิ่มเทอะ ขอหื้อกุศลนาบุญอันนี้จุ่งไปแผ่ผายไปเถิงสัตว์ตัวกรรมตัวเวรอันได้กระทำก็ดี อันบ่ได้กระทำก็ดี ขอหื้อไปรอดคุณครูบาอาจารย์ข้าแด่เทอะ ขอหื้อแผ่ผายตนที่ท่านอันใดสั่งสอนก็ดี อันบ่ได้สั่งสอนก็ดี ขอหื้อแผ่ผายไปเถิงเทพยุดาอารักษ์อันอยู่ภายบน พระยาอินทร์ พระยาพรหม พระยายมราช ท้าวจตุโลกบาลทั้ง ๔ แม่ธรณีเป็นเจ้า ท่านจุ่งผ่อหันเล็งหัน คันตนตัวทุพ่ออินนั้นดับจิตไปแล้วแม่นว่าตนตัวผู้เขียนจิ่มตนตัวทุพ่ออินจิง ขอหื้อไปหน่วงเหนี่ยวเอาแก้วสุข ๓ ประการ มีนิพพานเป็นยอดเขาะขอดเสี้ยงทั้งมวลแด่เทอะฯฯ” หน้าทับปลาย เขียนอักษรธรรมด้วยดินสอ “โหงหีนผูก ๑ มี ๔ ผูก”