หน้าต้น ระบุ “หน้าทับเค้า โลกศาสนา มีผูกเดียว” / เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน “โลศาสนา มีผูกเดียว” ลานแรก หัวลาน ระบุ “หน้าต้น หนังสือโลศาสนาผูกเดียว” ท้ายลาน ระบุ “อนุโลกสาสนํ กริยาอันกล่าวจายัง อนุโลกสูตรเจ้า นิฏฺฐิตํ ก็สมเร็จแล้วเท่า ฯ นี้ก่อนแล ฯ ฯะ ปีกุน เดือน ๙ คน ๑๖ ค่ำ พร่ำว่าได้วันจันทร์ เสด็จแล้วยามตาวันบ่าย แลนายเหย ขอกุศลนาบุญอันนี้ไปรอดไปเถิงพระยาอินทร์พระยาพรหม พระยายมราช ท้าวทั้ง ๔ แม่ธรณี คงคา พระยาเวสสุวรรณ แม่โกสพ ครูบาอาจารย์คู่ตนคู่องค์ ญาติพี่น้อง ญาติโยมผู้ตาย ผู้ยอขึ้นหื้อได้เป็นพระตน ๑ ตกที่ใดใส่หื้อข้าจิ่มเทอะ ข้าผู้บ่เข้าใจหลาย ตัวบ่ดี บ่เคยเขียนสักคำเทื่อ กำลังหัดเขียนใหม่ ฯ ธํ วํ ธํ วํ แก่ข้าดีๆ แด่เทอะฯฯ” หน้าปลาย ระบุ “โลศาสนาผู้เดียว”
RBR_003_332 อยู่ใน “เลขที่ ๑๔๑ ตำนานพญาอินทร์, พระแก้วดอนเต้า, พญาจิตราช อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับทองทึบ, ล่องชาด, ลานดิบ ๙ ผูก” หน้าต้น ระบุ “๏ฯฯ หน้าทับเค้า กายพระนคร แแล ฯ ๛ ๏ รัสสภิกขุชม พร้อมกับด้วยโยมอยู่ โยมมาก สร้างไว้ในพระศาสนาแแล” / เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน “พระยาจิตตราช” ลานแรก หัวลาน เขียนอักษรไทย ด้วยดินสอ “วัดหน้า” และเขียนอักษรธรรมล้านนา “หน้า” ท้ายลาน ระบุ “กริยาอันกล่าวยังธรรมเทศนาอันชื่อว่า กายนคร ก็สมเร็จเสด็จแล้วเท่านี้ก่อนแแล ฯ ๛ นิพฺพาน ปจฺจโย โหตุ เม ธุวํ ธุวํ แก่ข้าเแด่เทอะ จบแล้วยามเมื่อบ่าย ๔ โมงค่ำ รัสสภิกขุชม สร้างไว้ปางเมื่อบวชเป็นภิกขุอยู่วัดดอนแจง ข้าขอกุศลนาบุญอันนี้ไปรอดพ่อแม่ พี่น้องชู่ผู้ชู่คนแด่เทอะ เพราะว่า อยากได้บุญเต็มที่เขียนบ่ดีสักน้อย ลางตัวก็ใหญ่ ลางตัวก็หน้อย ทุพี่องค์ใดได้เล่าผิดก็ใส่หื้อจิ่มเทอะ ฯะ๛”
RBR_003_333 อยู่ใน “เลขที่ ๑๔๑ ตำนานพญาอินทร์, พระแก้วดอนเต้า, พญาจิตราช อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับทองทึบ, ล่องชาด, ลานดิบ ๙ ผูก” ลานแรก หัวลาน ระบุ “ตำนานพระแก้ว” ท้ายลาน ระบุ “กริยาอันกล่าวยังตำนานนิทานวัดพระแก้วดอนเต้าเวียงดินเมืองกุกุฏนครก็มีแล้วเท่านี้ก่อนแล ฯฯ” / เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน “ตำนานพระแก้วดอนเต้า”
RBR_003_335 อยู่ใน “เลขที่ ๑๔๑ ตำนานพญาอินทร์, พระแก้วดอนเต้า, พญาจิตราช อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับทองทึบ, ล่องชาด, ลานดิบ ๙ ผูก” หน้าต้น เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีแดง “พุทธตำนาน” และเขียนขีดฆ่าด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน และเขียน “ชราสูตร” หน้าต้น ระบุ “หน้าทับเค้า นิทานสูตร ผูกเดียวแลท่านเหยนายเหย” ท้ายลาน ระบุ “ฯı๛เมตตาฯı๛กรุณาฯı๛มุทุตาฯı๛อุเบกขาฯı๛นี้แลพรหมวิหาร ๔ แล ภาวนาได้กุศลแลฯı”
RBR_003_336 อยู่ใน “เลขที่ ๑๔๑ ตำนานพญาอินทร์, พระแก้วดอนเต้า, พญาจิตราช อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับทองทึบ, ล่องชาด, ลานดิบ ๙ ผูก” หน้าต้น ระบุ “หน้าทับ พุทธตำนานแลนายเหย บ่านาค น้องพี่อร อ้ายน้อยยอด” หน้ารอง หน้าต้น ระบุ “หน้าทับเค้า พุทธตำนานเหย” / หน้าหลัง เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีน้ำเงิน “ตำนานพญาอินทร์” ท้ายลาน ระบุ “เสด็จแล้ววันศุกร์ แรม ๑๔ ค่ำ เดือน ๑๑ แรม ๒ ค่ำ วันศุกร์ ข้าเขียนพุทธตำนานนี้ ข้าขอส่วนกุศลนาบุญอันี้ไปรอดไปเถิงพ่อแม่พี่น้องวงศาทั้งมวลนั้นเทอะ ธุวํ ธุวํ แก่ข้าเทอะ ข้าขอพระปัญญามาปันหื้อข้าพร่องแด่เทอะ หน้าทับเค้าพุทธตำ[นาน]แล เขียนตัวบ่ดีไปด่าข้าเนอ อยากใคร่ได้บุญเต็มทีแลนายเฮย ข้อยรัสสภิกขุ อิ ดอนซาด ปางเมื่ออยู่วัดดอนแจงแลนายเหย ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐”
RBR_003_337 อยู่ใน “เลขที่ ๑๔๑ ตำนานพญาอินทร์, พระแก้วดอนเต้า, พญาจิตราช อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับทองทึบ, ล่องชาด, ลานดิบ ๙ ผูก” ท้ายลาน ระบุ “สมเร็จเสด็จบรมวลกาลควรเท่านี้ก่อนแล ๛ เขียนเดือน ๗ แล้วเดือนแปด ขึ้น ๑๕ ค่ำ ซ้ำใช้ปลาย่างไปนอนกับแมว ซ้ำใช้ลูกไก่นอนกับแหลว ซ้ำใช้แมวไปนอนกับหมา ใช้ลูกกาไปนอนกับไก่ ใช้หน่อไม้ไปนอนในในหม้อ ใช้ปลาก่อไปนอนในเขียง เขียงครัวปลา ใช้อีหล้าไปนอนในเรือน ใช้เดือนไปนอนกับตาวัน ใช้มดแดงคันไฟนอนในหม้อตาล ฯ๏ฯ” จบแต่เท่านี้แล ๚ นายเหย หน้าต้น หน้าปลาย ระบุ “หน้าทับเค้า พุทธตำนาน ข้อยเขียนบ่ช่างสักหน้อย ปัน (ปาน) หนึ่งปูยาดคันนา ปัน (ปาน) หนึ่งปลาบ้วนอยู่ในน้ำเป็นพวกเป็นฝูงแลนายเหย ภิกขุแก้วปางเมื่ออยู่วัดดอนแจงแลนายเหย ข้าเขียนบ่ดีสักน้อย ข้าขอกุศลไปไปรอดฮอดพ่อฮอดแม่ ข้าจิ่มตัวข้าจิ่มเนอ”
RBR_003_338 อยู่ใน “เลขที่ ๑๔๑ ตำนานพญาอินทร์, พระแก้วดอนเต้า, พญาจิตราช อักษรธรรมล้านนา ภาษาบาลี-ไทยล้านนา ฉบับทองทึบ, ล่องชาด, ลานดิบ ๙ ผูก” หน้าต้น ระบุ “พุทธตำนาน หนังสือวัดท่งต้นตาล” / เขียนอักษรไทย ด้วยปากกาลูกลื่นสีแดง “พุทธตำนาน” และสีน้ำเงิน “เขียนเมื่อ พ.ศ.๒๔๔๙” ท้ายลาน ระบุ “ก็บังคมสมเร็จเสด็จบรมวลควรแก่กาลเท่านี้ก่อนแล ๛ เสด็จแล้วเดือน ๗ ขึ้น ๓ ค่ำ พร่ำว่าได้วัน ๖ จุลศักราชได้ ๒ พัน ๔๐๐ ๔ สิบ ๙ พระวัสสา ตนข้าน้อยผู้ชื่อว่า รัสสภิกขุ อาริยะพุทธะอัตติ เขียนบ่งามสักหยาด เหมือนปูยาดคันนา ข้าขออย่านินทาขวัญข้าจิ่มเทอะ นิพฺพาน ปจฺจโย โหตุ ๛” หน้าปลาย “หนังสือตำนานพระยาอินทา หนานภิว สร้างไว้ค้ำชูศาสนาพระโคตมเจ้านี้ ข้า [ขอ] สุข ๓ ประการ มีนิพพานเจ้าเป็นยอดเขาะขอดเสี้ยงทุกอันแด่เทอะ”
